De belevenissen breiden zich uit

“Mevrouw ten H., wat voor een geluid maakt dit dier?”
Mevrouw imiteert een koe en lacht vervolgens hartelijk. Enkele bewoners vallen haar bij.
Alsof ik een gezellige stal kom binnen lopen.

De belevenistafel

Vanavond staat de Belevenistafel in de huiskamer. Een prachtig groot interactief scherm, dat zowel rechtop als plat gedraaid kan worden. Op deze manier kunnen er meerdere bewoners tegelijk actief mee bezig zijn. Een heel mooi apparaat.
Eén van de verzorgenden tikt het scherm elke keer aan waarna en weer nieuwe mogelijkheden te zien zijn. En zo rollen we van de dierenplaten in de nostalgische muziek van vroeger.

Relaxte sfeer

De verzorgenden werken weer hard verder. Ik heb de luxe dat ik kan blijven zitten.
De sfeer is opperbest vanavond. Ik dim de lichten om nog wat beter aan te sluiten bij het tijdstip van de avond.
En tja, zo zit ik tussen de dames in gezellig muziek te luisteren, te zingen, te praten, te luisteren. Te genieten van de hele rustige sfeer.

Iedereen lijkt zich goed te voelen

De dame die vaak rondes blijft lopen, blijft ontspannen naast mij zitten. De dame die vaak onrustig blijft vragen of ze al naar huis kan, praat gezellig en met humor tegen mij aan. De dame die vaak uit zichzelf vroeg op bed gaat liggen, blijft nu soezend en wel lekker zitten.
Ik besluit dan ook de lege kopjes koffie vandaag niet naar de keuken te brengen, omdat ik liever wil ervaren of de bewoners de rust zo veel mogelijk kunnen ‘vasthouden’. Als ik op zou staan om andere dingen te gaan doen, ben ik bang dat ik de warme rust verstoor.

Mijn rondslingerende jas

Als ik vervolgens even achter mij kijk omdat ik iemand hoor binnen komen, zie ik dat er een bewoonster van een ander deel van het huis flink in de weer is. Ik ken haar nog niet. Wel zie ik dat ze mijn rondslingerde jas gevonden heeft en druk bezig is mijn zakken grondig te doorzoeken. Als ik me bedenk dat mijn autosleutel nog in mijn zak zit, besluit ik toch maar in beweging te komen. Even mijn sleutel redden. Het sneeuwt buiten, de buurvrouw en haar dochter rijden met mij mee terug, dus ik kan mij niet veroorloven de sleutel tot diep in de nacht te moeten zoeken.

Niks mijn jas, het is haar jas

Maar mevrouw heeft daar een heel ander idee over. Het is haar jas, ik moet eraf blijven. Nee, ze wil hem ook niet ruilen voor iets anders. Ze wordt zelfs wat bozig. Mevrouw legt mijn/haar jas over haar rollator en vertrekt. Aaai, hoe nu verder?
Het zal toch niet zo zijn dat ik straks een verzorgende moet vragen om mijn jas terug te krijgen? Alsof ik bij de juf ga klikken.

Dit verdient geen hoofdprijs

Ik besluit maar langzaam achter haar aan te sloffen. Zo volg ik haar een tijdje. Ondertussen nadenkend hoe ik dit ga regelen. Mevrouw kijkt een paar keer pittig achterom. Ik hoor haar bijna denken: ‘Wat moet zij toch van mij?’
Als we de volgende bocht weer om zijn, zie ik mijn kansen opeens keren. Mevrouw wil namelijk ook een boekje aan haar verzameling toevoegen. Ze draait zich iets van haar rollator af, waardoor haar focus even niet meer op mijn jas ligt. Ik bedenk me geen tel, gris mijn jas van de rollator en houd hem achter mijn rug. Ik geef het toe, dit verdient geen hoofdprijs. Maar mijn creativiteit qua oplossingen liet mij ronduit in de steek.
Als ik weer terug loop naar de woonkamer, hoor ik mevrouw achter mij nog boos mompelen. Ik leg haar uit dat ik hem echt nodig heb en … vind helaas geen aansluiting.

Teruggekomen in de woonkamer nestel ik me weer heerlijk tussen de dames, met mijn jas stevig achter mijn rug gepropt.
Van binnen moet ik lachen. Als dit toch gefilmd zou zijn. Vrijwilligster stalkt bewoonster, in de gangen van ’t Dijkhuis.

.
.
Nathalie Steffens
(ik doe vrijwilligerswerk bij ’t Dijkhuis in Bathmen,op de plek waar mensen met dementie wonen)

Ps: ik zou het fijn vinden als je een reactie achterlaat. Even naar beneden scrollen.