Onthaasten

Onthaasten

Na twee weken niet in ’t Dijkhuis te zijn geweest in verband met vakantie, stap ik de lift weer uit en loop ik de gang door, richting de bewoners. Ik bedenk me dat het weer een hernieuwde kennismaking zal zijn. De bewoners zullen mij niet gemist hebben, ze zullen mij niet herkennen, we zullen elkaar begroeten alsof we elkaar voor het eerst zien. Maar dan wel met warme glimlachen.
En dat is prima voor mij.

Pijnlijk

Ook al snap ik dat juist dit gedeelte, het niet herkend worden, voor veel mensen zo ontzettend pijnlijk is. Zeker voor familieleden en andere naasten. Toen ik mijn vader bijvoorbeeld gisteravond vroeg wat hij het moeilijkste vond toen zijn zus dementie had, zei hij: “Toen zij mij niet meer herkende”.

Herkenning?

Hierover nadenkend stap ik de woonkamer binnen. Mijn blik wordt direct gevangen door mevrouw X. Ze wil net gaan zitten, maar blijft plots boven haar stoel hangen. Mevrouw kijkt mij met grote ogen aan. Haar mond gaat open om hem vervolgens weer te sluiten. Dit herhaalt zich twee keer.
Het lijkt erop alsof mevrouw X. iets tegen mij wil zeggen. Sterker nog: het lijkt erop alsof ze mij herkent!
Wat bijzonder om mee te mogen maken.
Nu zal het echt niet zo zijn dat mevrouw X. echt weet wie ik ben, hoe ik heet of waar zij mij kan plaatsen. Maar ik voel het als een vorm van herkenning van ‘die is bekend, haar heb ik eerder gezien’. En dat doet mij goed. Waarom weet ik ook niet, maar het voelt als een extraatje. Niet dat ik zelf zo graag herkend word, maar het idee van verbonden zijn, dat geeft mij een warm gevoel.

Wandelen

Mevrouw nodigt mij spontaan uit om samen met haar op pad te gaan.
Zonder al te veel woorden wandelen we door de gangen. Ik mag mijn hand op haar arm laten rusten en zij houdt haar rollator vast.
Als we door een deuropening lopen en mevrouw X. wat naar links stuurt, houd ik even in om haar de ruimte te geven en eerlijk gezegd ook om mijn tenen te sparen.
Als mevrouw een meter verder is gelopen versnel ik, om vervolgens aan de rechterkant van haar te komen lopen.
Oeps, dit ging net even te snel.
Mevrouw draait zich naar links, kijkt om zich heen en is mij kwijt.
Als ze mij uiteindelijk weer in het vizier heeft, lachen we en slenteren we verder.

Onthaasten.

Elke dinsdagavond, gratis en voor niks.

.

.

Nathalie Steffens
(ik doe vrijwilligerswerk bij ’t Dijkhuis, op de plek waar mensen met dementie wonen)