Ik lijk op mijn moeder

Help! Ik hoor mijn moeder.

Zo’n stemmetje heb ik wel eens in mijn hoofd. Dan betrap ik mezelf erop dat ik de dingen precies zo
doe als mijn moeder deed. Een hekel had ik er aan en nog steeds, omdat ik vooral niet op mijn
moeder wil lijken. Ik kan me nog steeds levendig herinneren hoe vervelend en moeilijk ik sommige
dingen van mijn moeder vond en hoe ik het in mijn jeugd graag anders zag. Van het vroegere “Ik ga
het heel anders doen” is inmiddels niets meer over. Er is een genetische link tussen moeder- en
dochterbreinen en ja, daardoor kunnen we er ook niet altijd iets aan doen dat we op haar gaan
lijken: in doen en laten, en ook fysiek.

Is dan helemaal niets aan te doen? Jawel, accepteren dat het nu eenmaal zo is. En dát is juist iets wat
niet voor iedereen vanzelf gaat. Familieopstellingen kunnen je enorm helpen om die inzichten te
verschaffen. Het zet gedachten en gevoelens in beweging. Je kunt het vergelijken met oude rituelen
die je bij oervolkeren terug vindt. Je voelt en ziet wat er zich afspeelt in jouw systeem, jouw
omgeving. Zonder veel woorden laat deze methodiek je zien wat de onbewuste oorzaak is achter je
gedrag. Het laat je zien welke rol of positie je inneemt in je familie of gezin, maar ook welke rol of
positie jouw omgeving inneemt. Verborgen verbanden worden zichtbaar en door deze zichtbaar te
maken wordt het hele systeem in beweging gebracht. Het hele systeem van ons gezin, familie,
vrienden, school en werk met hun eigen cultuur, regels en wetten.

Er zijn ook positieve dingen die ik van mezelf in mijn moeder herken. Dat de geschiedenis zich
herhaalt, is dus niet altijd erg. Gelukkig maar.