Mijn eerste keer 't Dijkhuis

Kun jij je herinneren wanneer iemand alleen al blij was met jouw aanwezigheid?
Niet omdat je iets voor hem of haar had gekocht, gedaan of meegebracht?
Maar puur jouw zijn, jouw aanwezigheid.
Klinkt bijna te simpel om waar te zijn, toch?

Ik ging mee!

Nou, ik heb zulke blijdschap gisteravond gezien.
Gister ging ik namelijk voor het eerst met buurvrouw Marita mee, naar ‘t Dijkhuis.
Al een poosje dacht ik er over na om er vrijwilligerswerk te gaan doen. Maar omdat ik dacht dat ik dan elke week een zelfde avond vast zou zitten, schoof ik het voor mij uit.
Totdat de buuf aangaf dat ’t Dijkhuis ook blij zou zijn met een extra vrijwilliger die eens in de twee weken een paar uurtjes kon komen. Geweldig, dit maakte voor mij een wereld van verschil.
Ik was eruit; ik ging mee!

Wat kan ik verwachten?

Gisteravond was het dan zo ver. Onderweg naar ‘t Dijkhuis, gingen mijn gedachtes terug naar het verzorgingstehuis van mijn tante Dinie, die haar laatste jaren op een gesloten afdeling in Almelo doorbracht.
Met liefde ben ik maandelijks naar haar toegegaan. Ook toen ze mij niet meer herkende en er geen contact meer leek te zijn.
Hoe zou dat vanavond gaan? Zouden de bewoners wel op mij zitten wachten? Zou ik alleen even kennis maken of zou er al meer contact zijn?

Wat een welkom

Na een korte rondleiding en uitleg werd ik met open armen ontvangen door de zeer enthousiaste medewerkster Alma. Direct gaf zij aan hoe ’t Dijkhuis zat te springen om vrijwilligers. Vol passie vertelde ze wat de mogelijkheden waren: sjoelen, samen koken, spelen met de wondertafel, het doen van spelletjes, samen wandelen, het geven van één op één aandacht, het gezamenlijk luisteren naar muziek, dansen, creatief bezig zijn, maar ook: er gewoon … Zijn.

Fietsen tot ik een ons woog

En dus startte mijn eerste avondje als vrijwilliger met het volgende:
Ik mocht samen met een dame voor een tv gaan zitten. Mevrouw in de rolstoel, ik in de stoel ernaast, met mijn voeten op de pedalen van een hometrainer.

De bedoeling was dat ik zou gaan fietsen en dat er dan door mijn fietsbeweging een fietsroute werd getoond. Maar wat vond ik dát ongelooflijk zwaar. Bijna niet te doen. Hoe deden deze oudere mensen dit? Ik ging zelfs twijfelen aan mijn eigen conditie. Het zweet stond op mijn voorhoofd!

Om me niet te laten kennen, trapte ik stevig en hijgend door.

Maar wat bleek na 3 kilometer?

Het was helemaal niet de bedoeling om echt kracht te zetten. Ik had gewoon licht en relaxed mee moeten gaan met het draaien van de pedalen.

Niks zweten en hijgen. Gewoon de beweging volgen. Dan ging het apparaat heerlijk soepel!

1-0 voor de hometrainer.

Moe en voldaan

Toen ik eenmaal snapte hoe het apparaat werkte, zijn we in tien minuten samen zo door heel Deventer en Apeldoorn gefietst en heeft mevrouw mij mooie stukjes verteld over de boerderij waar zij geboren en getogen was.

En tussendoor heeft ze tientallen malen gevraagd of we nog warm ging eten vandaag.
De combinatie van heel helder zijn en een soort verwarring voelen… wat een mooie vrouw. Ik zie haar graag weer terug.

Toen mevrouw op bed werd gelegd gaf Alma aan dat deze avond heel goed was geweest voor mevrouw. Normaal wil zij namelijk altijd zo vroeg mogelijk naar bed. Nu had mijn aanwezigheid iets extra’s gegeven.

Als vrijwilliger ben je een mazzelaar

Wat een mazzel heb je toch als vrijwilliger dat je de krenten uit de pap mag vissen, dat je het zware werk (het op bed leggen van de bewoners, het naar het toilet laten gaan van de bewoners, etc.) aan de professionals moet over laten.
En dat ze daarbij ook nog blij zijn dat je er bent. Een hele mooie mix wat mij betreft.

Zo simpel kan vrijwilligerswerk op het Dijkhuis dus ook zijn.

Bedankt voor het stukje geluk van deze avond.

Ik kijk uit naar de volgende keer.

 
.
Nathalie Steffens
(ik doe vrijwilligerswerk bij ’t Dijkhuis in Bathmen, op de plek waar mensen met dementie wonen)

Ps: ik zou het fijn vinden als je een reactie achterlaat. Even naar beneden scrollen 🙂