Een bijzondere vrouw

Mevrouw van der M. is een bijzondere vrouw. Een vrouw die ik alleen nog maar opgewekt heb gezien. Een vrouw die niet opvalt, die geen aandacht opeist, een vrouw die zich lijkt te voegen naar de situatie. Een vrouw waarvan je er op een drukke dienst in ’t Dijkhuis wel twintig van zou kunnen wensen.

Heeft ze het wel of heeft ze het niet?

Mevrouw van der M. doet mee met de spellen, het zingen van de liedjes, de gesprekken aan tafel. Ze reageert zacht en aardig op de andere bewoners. Zegt zelfs liefdevol dat iemand beter rustig kan blijven zitten in plaats van op te willen staan uit de rolstoel.
Een vrouw waar ik persoonlijk niet direct aan merk dat ze last heeft van dementie.

Lekker gezellig Netflixen

Het is dinsdagavond 20:00 uur. Mevrouw van der M. loopt met haar rollator naar het zitgedeelte en neemt haar plek in op de bank. Mevrouw K. zit dicht naast haar. Samen kijken ze Netflix, waar een prachtige natuurfilm op te zien is.

Als ik bij hen op de bank ga zitten, voelt het heerlijk huiselijk.
Tegelijkertijd vraag ik me af hoe mevrouw van der M. hier is komen wonen, welk proces er voor haar aan vooraf is gegaan. Hebben de kinderen gemerkt dat ze niet meer goed voor zichzelf kon zorgen, of de buren, of vrienden? Is dat geleidelijk gegaan? Of opeens heel rap?
Ik ben er oprecht benieuwd naar.

Is ze in slaap gevallen?

Als ik even later naast mij kijk, zie ik dat mevrouw K. ondertussen in slaap aan het vallen is. Voorzichtig streel ik over haar hand en zeg haar dat het nog net iets te vroeg is om te gaan slapen. Als ze nu al zou gaan slapen, raakt haar ritme zo in de war, dat ze ’s nachts uren wakker zou zijn. Mevrouw K. kijkt me slaperig en verbaasd aan en schenkt mij een grote glimlach.

Subtiel leun ik wat verder naar voren en kijk naar mevrouw van der M. om te kijken of zij nog wakker is. Jeetje, wat laat zij mij schrikken! Ze draait haar hoofd namelijk in één keer naar mij toe en zegt luid lachend: “Dacht je soms dat ik in slaap gevallen was?!”
Met z’n drieën lachen we er hartelijk om.

Wat een fijne relaxte sfeer.

Moet ik nog wat doen?

Op het moment dat ik me bedenk dat ik zo weer naar huis ga, vraagt mevrouw van der M. of zij nog iets moet doen. Ik antwoord haar dat ze niks hoeft te doen, maar nog lekker tv kan blijven kijken.
Ja, dat vindt ze fijn. Ze kijkt ontspannen verder naar de tuimelende dolfijnen op tv.

Na drie minuten vraagt mevrouw van der M. mij of zij nog iets moet doen. En na tien minuten weer. Daarna lijkt de vraag niet meer op te borrelen.

Wat bijzonder toch. Elke keer als mevrouw van der M. haar vraag stelde, kwam zij heel rustig op mij over. Er was geen onrust of spanning bij haar te zien.

Wat een bijzondere vrouw.

.

Nathalie Steffens
(ik doe vrijwilligerswerk bij ’t Dijkhuis in Bathmen, op de plek waar mensen met dementie wonen)

Ps: ik zou het fijn vinden als je een reactie achterlaat. Even naar beneden scrollen 🙂